'Ni Sa Bula'- Welkom op Fiji. Dat is het eerste dat je op Fiji hoort en je hele vakantie blijft horen. Bula! betekten Hallo! en wordt bijna altijd vervolgd door handen schudden en vragen hoe je heet, waar je vandaan komt en of je Fiji leuk vindt. Wat dat betreft hebben de toeristische reisgidsen niets te veel gezegd. De bevolking van Fiji is heel erg hartelijk en vrolijk! Fiji iseen van de Polynesische eilanden in de Stille Oceaan. Een groot deel van de bevolking is van Polynesische afkomst (veel van de eilandjes in de buurt zoals Samoa, Tongo, etc.) en een ander aanzienlijk deel is afkomstig uit India en ooit als gastarbeider hier naartoe gekomen. Dus ook een mengelmoes van religies, methodist, katholiek, hindoe en moslim, hetgeen hier in redelijke samenhorigheid samenleeft.

Omdat mijn hotel niet echt een strand heeft, en niet dicht in de buurt is van een dorp of stad ( Nadi is ongeveer in 1,5 uur bereikt en Suva in ongeveer 2,5 uur) besluit ik de volgende dag mee te gaan met een dagtocht naar een onbewoond eiland. Met het busje van het hotel rijden we een uurtje over Viti Levu en komen na een lang stuk niet geasfalteerde weg bij een rivier. We rijden over een erg smalle brug waar ook de suikerriet-trein gebruik van maakt.

Op een groot gedeelte van Viti Levu wordt suikerriet geteeld. De Indiase bevolking is daarvoor zo'n 200 jaar geleden als slaaf door de Engelsen naar Fiji getransporteerd. Ze zouden eigenlijk maar 5 jaar blijven. De suikerriet-trein bestaat uit een geelblauwe locomotief en honderd karretjes van een meter lang. Het riet ligt in grote bundels over dwars op de karretjes.

We bekijken nog even snel het mooiste strand van Viti Levu; Natadolo Beach. Het is een echt bounty-strand van een paar kilometer lang met bijna wit zand en veel palmbomen. Omdat het zo afgelegen ligt komen er weinig bezoekers.

Met een platbodem varen we de rivier af en zien uiteindelijk in de oceaan een hoop goudgeel zand met een paar palmbomen; Robinson Crusoe Island. Op het strand staan een paar Fijianen en een blanke jongen met rieten rokken en ukeleles een welkomstliedje voor ons te zingen.

Op het Robinson Crusoe-eiland is gelegenheid tot volleyballen, vissen met een lijntje, kokosnoten plukken en echt gezellig doen.

De volgende dag ga ik het binnenland van Viti Levu in. Ik stap bepakt en bezakt in het openbaar vervoer. Het blijkt niet de meest luxe bus en hij is bovendien overvol, en tevens stinken deze bussen naar uitlaat gassen.

De eerste helft van de rit gaat redelijk voorspoedig maar na Rakiraki is de weg niet meer geasfalteerd. We rijden urenlang over een blubberig nat karrenspoor. De omgeving heeft iets mysterieus met het tropisch regenwoud in de regen en de zwarte Fijianen die ons vanonder hun paraplu toelachen.

Na het vierde dorpje is de weg versperd door een minibusje dat vast zit in de blubber. Ondanks trek- en duwpogingen verandert er weinig. Onze buschauffeur krijgt ineens een goed idee. Er gaat een touw om de achterbumper van de minibus en om de voorbumper van onze bus, waarna onze bus achteruit probeert te rijden. Het minibusje komt door deze actie inderdaad los, maar ligt uiteindelijk gekanteld langs de weg in een andere modderpoel. Het scheelt dat we nu wel kunnen passeren. We laten de minibus ontredderd achter en vervolgen onze weg.

Dit is het Fiji uit de reisfolders. Meestal maken reisgidsen de bestemming wat mooier, maar dat is hier onmogelijk. Goudgele stranden met palmbomen waar grote donkergroene bladeren ons tegemoet wuiven. We horen zachtjes 'bula' ritselen. We passeren de eilandjes Aqua Land, het onder jongeren populaire Beachcomber en het zeer mondaine Treasure Island. De eilanden zijn in maximaal 10 minuten rond te lopen en voorzien van dure slaapgelegenheden. Het lijkt soms alsof er eerst een hotel dreef waar later een eilandje omheen is gelegd.

We varen een halfuurtje over de onstuimige oceaan en zien de donkere vlekken in het water steeds groter worden. Wanneer we nog dichterbij komen lijkt het alsof een wel zeer getalenteerde schilder wat goudgele spetters op de kristalheldere oceaan heeft gepenseeld. Onwerkelijk mooi. De piepkleine eilanden lijken boven het water te zweven.

De laatste 2 dagen heb ik eigenlijk niets gedaan. Alleen luieren en bijkomen van de drukke periode in Australie en Nieuw Zeeland.

De laatste dag is al weer aangebroken en ik vlieg vandaag naar Shanghai (China)

Voor het thuisfront: mijn vlucht gaat om 8 maart, 07:15 uur lokale tijd. Dan vlieg ik naar

Shanghai.

Grtz. Edwin